شیعه را باور بر آن است:
همان آتشی را که بر در خانه ی فاطمه علیها السلام افروختند، در خیمه های امام حسین علیه السلام افکندند.
با همان ریسمانی که به گردن علی علیه السلام انداختند تا برای بیعت نا خواسته ببرندش، امام سجّاد علیه السلام را به دربار یزید بردند.
همان تازیانه ای که بر بازوی زهرا علیها السلام کوفتند، بر سر و روی خاندان نبوّت در کربلا فرود آمد.
همان زوبین که بر سینه ی حضرت حمزه نشست، گلوی علیّ اصغر را شکافت.
همان خنجر که جگر حمزه را در اُحد از سینه در آورد، سر حسین علیه السلام را در کربلا برید.
همان شمشیری که بر فرق علی علیه السلام ضربت زد، دو بازوی عباس علیه السلام را برید.
همان سنگ ها که در جنگ اُحد پیشانی و دندان پیامبر صَلَّی اللهَ علیه و اله را شکست بر سر و روی حسین علیه السلام باریدن گرفت.
همان ها که در پیکار صفّین آب به روی لشکر علی علیه السلام بستند، در کربلا نیز، آب به روی حسین علیه السلام و یارانش بستند.
همان ها که در سقیفه با خلیفه ی اول بیعت کردند، دست بیعت به یزید دادند.
تمامی کینه هایی که از شکست بدر و اُحد و حُنَین و خیبر و خندق، از علی علیه السلام به دل داشتند، در عاشورا رخ نمود.
جنایاتی که آن کور دلان کافر در کربلا و پس از آن انجام دادند، زیر آن سایه بان سیاهی پی افکنده شد که برای غصب خلافت علی علیه السلام در آن جا گرد آمده بودند.
آری یزید یکی از گناهان و بدی های معاویه بود و معاویه نیز یکی از گناهان خلیفه ی دوم و او هم فرزند نا مشروع پیوند شوم شیطان و سقیفه و سقیفه هم جلوه گاه اوج دشمنی با اسلام و اهل بیت علیهم السلام و سرآغاز تمامی گمراهی ها و مصیبت هایی بود که دامن گیر مسلمانان شد و این لکّه ی ننگ جز با ظهور منتقم خون حسین علیه السلام  از چهره و دامان مسلمانان پاک نخواهد شد.
حماسه ی عاشورا، پایان ناپذیر است و در هر زمان، بیان آن ماجرای جاودانه، ما را با بسیاری از حقایق اسلام آشنا می کند و نیز پایه های اعتقادی شیعیان را استوار تر می سازد.

ویژگی شهادت اماحسین علیه السلام همان است که در این روایت شریف می خوانیم:
امام صادق علیه السلام فرمود: یک بار پیامبر، در حالی که حسین علیه السلام به سویش می آمد، به او نگریست و او را در دامانش نشانید و فرمود: همانا بر اثر کشته شدن حسین، حرارت و سوزشی در دل مومنان بر افروخته می شود که هرگز سرد نمی گردد.
سپس امام علیه السلام فرمود: پدرم فدایش باد که کشته ی هر اشکی است. حاضران پرسیدند: ای پسر پیامبر! کشته ی هر اشک یعنی چه؟
امام علیه السلام فرمود: یعنی هیچ مومنی او را یاد نمی کند، جز آنکه می گرید.
خدای را سپاس می گوییم که دل و جان ما را با عطر دل انگیز معرفت و امامت حضرت ابا عبدالله علیه السلام آشنا و معطّر فرمود و نیز عاجزانه در خواست می کنیم تا توفیق عزاذاری سالار شهیدان و یاران وفادارش را نصیبمان فرماید و پوچی و پژمردگی را در روزگار مردگی بشریّت، از روحمان بزداید.
و دیگر بار از سویدای دل چنین دعا می کنیم:
بار الاها! تو خود خوب می دانی که قرن هاست دل شیعیان از اندوه مصیبت حسین پیوسته دردمند است.
ای خداوند! با ظهور فرزند برومند حسین، انتقام خونش را از دشمنان دین بستان و دل های داغ دار و دردمندمان را آرام فرما و درمان کن.   آمین
                                                                    منبع: کتاب از عاشورا تا ظهور دکتر نادر فضلی